Öğretmenliğe başladığım ilk yıldı. Doğuda karlar içinde bir köyde çalışıyordum. Güvenlik nedeniyle görev yaptığım köyde değil o köye yakın başka bir köyde birkaç öğretmen ile birlikte kalıyorduk. Her sabah askeri araç bizi alıp görev yaptığımız köye götürüyor. Yanımıza iki asker bırakıp gidiyor. Akşamleyin saat üçte tekrar bizi alıp kaldığımız köye götürüyordu. Biz bir metre karın içinde öğrencilere önce Türkçe konuşmayı sonra okuma yazmayı öğretmeye çalışıyorduk. Akşamları arkadaşlarımızla birlikte askerlerin kaldığı yere gidip onlarla gazinoda okey oynayarak zamanımızı geçiriyoruz. Nihayet nevruz gelip çattı. O hafta asker intikale gidecekti. Askerlerin komutanı biz gidiyoruz intikale siz başınızın çaresine bakın dedi. Bizler düşündük taşındık. Yollar kar ile kaplı. Ulaşım yapılamıyor. Sabah oldu biz bir atlı kızak bulup çıktık yola. Kızak benim görev yaptığım köye gelince daha ileriye gidemez oldu. Biz çaresiz düştük yola yollar karla kaplı bir yandan terör korkusu bir yandan korka korka gidiyoruz. Bu sırada arkadaşlardan bir tanesi bana dedi ki arkadaş biz kendi dilimizle konuşmayalım. Yoksa bizim batılı olduğumuz anlaşılır. Bize saldırırlar dedi. Bizde buradaki insanlar gibi konuşalım demez mi ben gülmeye başladım çünkü hiç birimiz yöresel dili konuşmayı bilmiyorduk. Neyse köpeklerden korka korka nahiyeden geçip ana yola çıkıp şehre gitmek için bindik münübüse.