ARSIZ AYRIK OTU VE YAVRU KAYA   Çok şiddetli bir kıştan sonra bahar gelmiş. Güneş ışıklarını saçmış. Dik yamaçtaki kayanın üstündeki buzlar erimeye başlamış. Kayanın kenarında oluşan çatlak iyice belli oluyormuş. Bu çatlak yüzünden canı çok yanan anaç kaya bu acıya sancıya dayanamaz olmuş. Nihayet güneşli bir bahar sabahı o çatlakla birlikte büyük bir parça yavru kaya anaç kayadan ayrılıp kopmuş. Yavru kava yuvarlana yuvarlana derenin kenarında küçük bir düzlükte çimenlerin üstünde yer bulmuş kendine. Üstünde çınar ağaçlarının dalları altında yeşil çimenler derenin su sesini dinleyerek uyurmuş bizim yavru kaya. Hele derede oynaşan balıkları seyretmek o kadar eğlenceliymiş ki. Günlerden bir gün hiçbir yerde tutunamayan ayrık otunun yolu yavru kayanın yanından geçmiş. Yavru kayaya komşu olmak istemiş. Çünkü ayrık otunu kimse sevmez kimse komşuluk etmezmiş. Yavru kaya önceleri razı olmamış bu komşuluğa. Ama arsız ayrık otu ne yapıp edip ikna etmiş yavru kayayı. O da karşısına yerleşmesine izin vermiş ayrık otunun. Günler geçtikçe ayrık otu çoğalmış çeşit çeşit dal budak salmış. Kökleri dalları yavru kayanın altına kadar ulaşmış. Üstelik ayrık otunun yaptığı gürültü patırtıdan uyuyamaz olmuş yavru kaya. Olanlar dayanılacak gibi değilmiş. En sonunda şiddetli bir kavgaya tutuşmuş aresız ayrık otuyla bizim yavru kaya. Arsız ayrık otu bütün çoluk çocuğuyla toplanıp itivermiş bizim yavru kayayı derenin sularına. Yerleşmiş yavru kayanın güzel yuvasına. Yavru kaya yaptığı iyiliğin bedelini ödemiş üzüntü ve göz yaşıyla. Derenin yosunlu suları içinde. Bayram YANDIM